ქართული პოლიტიკის ერთ-ერთი ყველაზე კონტრავერსიული ფიგურა დღეს ფართო საზოგადოების მხარდაჭერის მოსაპოვებლად იბრძვის. ზურა ჯაფარიძე პოლიტიკური კარიერის განმავლობაში არაერთხელ წასულა უმრავლესობის მოლოდინებისა და განწყობების წინააღმდეგ, თუმცა იგი დღეს დიდუბე-ჩუღურეთში ოპოზიციის შეთანხმებული კანდიდატია, რომელმაც არა მხოლოდ საკუთარი ამომრჩევლის, არამედ მთელი საპროტესტო ელექტორატის მხარდაჭერის კონსოლიდაცია უნდა შეძლოს.
რამდენად გამოუვა მას ოპოზიციის საერთო მიზნისთვის გამარჯვების მოპოვება და რა სულისკვეთებით შედის იგი საარჩევნო ბრძოლაში. ამის გასარკვევად ჩვენ მას დიდუბის პარტიულ ოფისში ვეწვიეთ.
კვლევები აჩვენებს, რომ თქვენი პარტიის, ისევე როგორც, პერსონალურად თქვენ მიმართ მოსახლეობის დამოკიდებულება, სხვა საარჩევნო სუბიექტებთან შედარებით რეკორდულად ნეგატიურია. თქვენ ვერ გაუგეთ ქართველ ხალხს, თუ ხალხმა ვერ გაგიგოთ თქვენ?
მგონია, რომ ეს ბუნებრივი მდგომარეობაა იმიტომ, რომ გირჩი ერთგვარი დისიდენტური მოძრაობაა იმ რეალობისთვის, რა რეალობაშიც ჩვენ ვცხოვრობთ. ბევრი თვალსაზრისით, ეს ქვეყანა ჯერ კიდევ არის საბჭოთა ტიპის ქვეყანა და ერთ-ერთი მთავარი მახასიათებელი ასეთი ტიპის საზოგადოებისთვის არის ფარისევლობა, სიმართლისგან გაქცევა და სიმართლის შიში. ჩვენ რასაც ვაკეთებთ არის ხისტად სიმართლის საუბარი, იმ შემთხვევაშიც კი, თუ წინასწარ ზუსტად ვიცით, რომ რაღაცას რომ ვიტყვით, ამას მოსახლეობის დიდი ნაწილის მხრიდან აგრესია, ზიზღი და ნეგატივი მოჰყვება. ამას გააზრებულად ვაკეთებთ. ამიტომ, ეს სურათი, რაც ჩანს, მგონია, რომ ბუნებრივი მდგომარეობაა. ასეთი ტიპის საზოგადოებაში სიმართლეს თუ ლაპარაკობ, საზოგადოებას არ მოსწონხარ და აგრესიულად არის შენ მიმართ განწყობილი.
ეს ნეგატიური რეიტინგი უფრო იმისგან შედგება, რომ თავისთავად პარტიის იდეებია საზოგადოებისთვის მიუღებელი, თუ თქვენ დაუშვით მათი მიწოდებისას შეცდომები?
არ მგონია რომ ნეგატიური განწყობა მძიმე შეცდომების ბრალი იყოს. ნეგატიური განწყობა, მგონია, რომ ძირითადად არის ამ იდეეების დამსახურება და ამ იდეებს რა შედეგებიც მოჰყვა. ჩვენ რასაც ვხედავთ, ნეგატივის ერთ-ერთი განმაპირობებელი არის ის, რომ ახალგაზრდები უფრო მოგვყვებიან ჩვენ, ვიდრე სხვა თაობის ხალხი და ბევრჯერ გვაქვს შემჩნეული, რომ სხვა ასაკის ადამიანებს განცდა აქვთ, რომ მათ შვილები და შვილიშვილები „წავართვით“. ოჯახში კონფლიქტის წყარო გამხდარა გირჩი იმიტომ, რომ შვილიშვილი ან შვილი გირჩს მიჰყვება და თან ვერ უხსნის საკუთარ მშობელს, თუ რატომ და ამის გამო, მათ განცდა აქვთ, რომ ოჯახის წევრები წავართვით.
ძირითადი მიზეზი ეგ მგონია, რომ იდეებია მიუღებელი. ამის პარალელურად ვიღაცებს ჩვენი ეპატაჟურობაც აღიზიანებთ. ჩვენ, დროთა განმავლობაში, ბევრი რამის კეთებით აღმოვაჩინეთ, რომ ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული სტრატეგია ჩვენი იდეების გავრცელებისთვის არის ის, რომ სიგიჟის კეთებით იქცევ ყურადღებას და მაგ დროს გაქვს დროის ფანჯარა იმისთვის, რომ ადამიანებს აუხსნა, რატომ გააკეთე და მნიშვნელოვანი რაღაცები გააგებინო.
იმის გამო, რომ ჩვენი ორი ყველაზე პოპულარული თემა იყო ნარკოპოლიტიკა და სავალდებულო სამხედრო სამსახურის გაუქმება და, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ წლები დავხარჯეთ ამ ყველაფრის ახსნაზე, ადამიანების დიდი ნაწილის აღქმაში ჩვენ ისევ ვასოცირდებით ნარკომანობასთან, ბარიგობასთან, დეზერტირობასთან, თითქოს, არ გვინდა თავდაცვა და ა.შ და ამ კედლების განგრევა ძალიან რთულია.
რა მორალსაც ჩვენ ვქადაგებთ, ეს მორალი წინააღდმეგობაში მოდის საბჭოთა ადამიანის მორალთან. ეს მგონია მთავარი განმაპირობებელი.
თუმცა, ბევრი სხვა რამაც იყო. ძალიან დიდი ნეგატივი წამოიღო, როდესაც ჩვენ ვიცავდით სასოფლო-სამეურნეო მიწის უცხოელებზე გასხვისების უფლებას. მაგ თემაზე რამდენიც გვაგინეს, იმდენი არ უგინებიათ არაფერზე.
იყო რაღაც კონკრეტული ქმედებებიც. მაგალითად, ატოცის ამბავი, სადაც ჩავიხადეთ და ტრაკები ვაჩვენეთ რუსებს, იყო ასევე ისეთი მასშტაბის ფენომენი, რომლის გამოც ყველა გვაგინებდა. ჩვენიანებიც გვაგინებდნენ, მათ შორის.
ეს იმას ხომ არ ნიშნავს, რომ მოცემულ დროსა და კონტექსტში რეიტინგის გარღვევა მხოლოდ პრინციპული პოზიციების დათმობით არის შესაძლებელი?
არა, უბრალოდ შედეგზე ვერ გადიხარ. პოზიციების დათმობის გარეშე, ყველანაირი ეპატაჟურობის გარეშე შეგიძლია ახსნა ყველა ის იდეა, რა იდეებსაც ჩვენ ვხსნით, მაგრამ არავინ მოგისმენს. კანაფის ლეგალიზაციაზე საჯაროდ ვწერდი და ვსაუბრობდი 2009 წლიდან, მაგრამ არავინ მისმენდა. მაგის შემდეგ, პარლამენტშიც კი, კანონპროექტები რომ შევიტანეთ, არავინ ყურადღებას არ გვაქცევდა. მაგრამ, როგორც კი ჩვენ 2016 წლის 31 დეკემბერს მარიხუანა დავთესეთ საჯაროდ, ყველა ჩვენ გვისმენდა. ახალ წელს არის ხოლმე პატრიარქის, პრემიერის და პრეზიდენტის მიმართვა, მაგრამ მთელი საქართველო ჩვენ გვიყურებდა. სრული სიგიჟე იყო იმიტომ, რომ 7-დან 20 წლამდე პატიმრობა გვემუქრებოდა 84 ადამიანს - სამაგიეროდ, ამით ყურადღება მივიქციეთ. ბევრს შევზიზღდით, მაგრამ შანსი მოგვეცა აგვეხსნა, თუ რატომ გავაკეთეთ ეს, რომ, სინამდვილეში, ეს არ იყო მცენარის ამბავი და თავისუფლებას ეხებოდა საქმე. მაშინ რამდენ ხალხსაც ეგ გავაგებინეთ, იმის შემდეგ, მაგდენი ადამიანისთვის არაფერი გაგვიგებინებია.
მივხვდით, რომ ბევრად უფრო ეფექტურია, ადამიანებს რაღაცები გააგებინო, თუ სიგიჟეს გააკეთებ და ყურადღების ცენტრში მოექცევი და კი, მაგ სტრატეგიას ვიყენებთ ხშირად.
აქტივიზმის ეს ფორმა, ხომ არ აზარალებს იმ მიზნებს, რომლებსაც უნდა ემსახურებოდეს?
არ მგონია. რთული სათქმელია. მაგ კითხვაზე პასუხი იქნება, თუ ავწონით გირჩის რეიტინგს და ჩემს რეიტინგს 10-15 წლის შემდეგ. თუ ისევ აქ ვიქნებით, სადაც ახლა ვართ, მაგ შემთხვევაში გამოჩნდება, რომ ეს სტრატეგია რაღაც დონეზე მუშაობს, მაგრამ შემდეგ ჭერია და იმის იქით ვერ იზრდები, თუმცა, არ მჯერა მაგის. ბოლო პერიოდში ჩვენ რაღაც სტადიებს გავდივართ. პარტია რომ შევქმენით და სახელი „გირჩი“ დავარქვით, მაშინ სერიოზულად არავინ გვიყურებდა. ყველას ჰქონდა განცდა, მათ შორის, ჩვენ გარშემო, რომ ეს იყო დროებითი რამ. მას შემდეგ, რაც სწორედ ასეთი ეპატაჟური და მყვირალა რაღაცების კეთება დავიწყეთ, მიხვდნენ, რომ არსად წამსვლელები არ ვიყავით და ვრჩებოდით პოლიტიკურ სივრცეში, მაგრამ გაჩნდა განცდა, რომ კომედიური კლუბი ვიყავით, არასერიოზული ხალხით სავსე.
ეს იმიჯი ჯერ კიდევ გვაქვს გამოყოლილი და კვლავ გვაზიანებს, საზოგადოების მნიშვნელოვან ნაწილში ჩვენ აღვიქმებით როგორც ადამიანები, რომლებიც მართლა პოლიტიკას კი არ აკეთებენ, ერთობიან, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მნიშვნელოვანი შედეგი გვაქვს დადებული, ყველანაირი არჩევითი თანამდებობის გარეშე. მაგრამ ბოლო წელიწადნახევრის განმავლობაში ორი რამ დავინახე: ერთი ის, რომ სულ უფრო და უფრო მეტი ადამიანი გვიყურებს სერიოზულად. განცდამ, რომ გირჩი შეიძლება გახდეს საპარლამენტო პარტია და ამის ალბათობა ძალიან მაღალია, კიდევ უფრო მეტი სერიოზულობა შეგვმატა. მეორე არის ის, რომ ზრდისთვის ახალი ვექტორი გაგვიჩნდა. ჩვენ ვიზრდებოდით ახალგაზრდებში, ახალგაზრდები გვისმენდნენ, იჯერებდნენ და შემდეგ არწმუნებდნენ მეგობრებს, კლასელებს და ა.შ ახლა ზრდის ვექტორი დაგვემატა, როდესაც ეს ახალგაზრდები უკვე, ბოლო წლების განმავლობაში, საკუთარ მშობლებს და ოჯახის წევრებს საკუთარ სმარტფონებში გირჩს ასმენინებენ. გამოჩნდა ზრდა სხვა ასაკობრივ სეგმენტშიც.
ასე რომ, ზრდისთვის ჭერი შეიძლება არსებობდეს, თუმცა ახლა მაგაზე პასუხის გაცემა გამიჭირდება. ერთი რამ ცხადია, მაგ ჭერამდე ჯერ არ მივსულვართ, იმის გათვალისწინებით, რომ არც ვარ დარწმუნებული, რომ ეგ ჭერი არსებობს. ამას პასუხი წლების შემდეგ გაეცემა.
რა უპირატესობებით აბალანსებთ თქვენ მიმართ არსებულ ამდენად მძლავრ ნეგატიურ განწყობებს?
ჩვენ გვაქვს ჩვენი უპირატესობები. ამ პოლიტიკურ სპექტრში ერთადერთი პოლიტიკური ძალა ვართ, რომელიც ყველას ელაპარაკება. ჩვენთან კომუნიკაციის პრობლემა არ აქვს არავის. ეს მაშინ, როდესაც ერთმანეთთან მუდმივად კინკლაობით არიან დაკავებულები.
მე მგონია, რომ ძალიან მაღალი შანსები მაქვს. იმის გათვალისწინებით, თუ ვინ არიან ჩემი კონკურენტები ოპოზიციურ ფლანგზე. პრაქტიკულად, ყველა ხელისუფლებას წაართმევს ხმებს. მე მაქვს გირჩის ხმები, რომელიც არ არის ცოტა, დიდუბე იყო ის ოლქი, რომელშიც საპრეზიდენტო არჩევნებზე მესამე ადგილზე გავედი. გარდა ამისა, მე აქტიური ოპოზიციურ ფლანგზე მთავარი მოთამაშეების აქტიური მხარდაჭერა მაქვს - ნაციონალური მოძრაობის და ევროპული საქართველოს მხრიდან. ამიტომ მგონია, რომ ძალიან დიდი შანსი მაქვს მეორე ტურში ვოლსკისთან ერთად გასვლის და კარგი კამპანიის შემთხვევაში, პირველ ტურში მოგებისაც. ასეთი განწყობით ვარ.
მხარდამჭერებზე რომ გადავიდეთ, როცა „გირჩის“ ამომრჩეველს წარმოიდგენთ, ვის წარმოიდგენთ?
ახალგაზრდა ადამიანია, რომელიც ინტერნეტში ატარებს ბევრ დროს, სმარტფონით მოძრაობს, თავისუფლება უყვარს, მეტ-ნაკლებად წარმატებული ან საკმაოდ წარმატებული ტიპია, რომელსაც გააზრებული აქვს, რა სოციუმში ცხოვრობს, არ მოსწონს, როგორიც არის ეს სოციუმი და ამიტომ დადის და თითქმის ყოველდღიურ რეჟიმში ელაპარაკება გირჩის იდეებზე თავის მეგობრებს და ოჯახის წევრებს. ასეთი წარმომიდგენია. შეიძლება ყველაფერში ბოლომდე არ მომყვება ეგ ტიპი, მაგრამ მევასება.
რამდენიმე თვეა პოლიტიკურ პარტიებს შორის მნიშვნელოვან საკითხებზე დიალოგისა და კოორდინაციის მასპინძელი ხართ. ამ ფორმატში მიიღეთ რამდენიმე შეთანხმებული დოკუმენტიც. მრავალი კოლეგა სამუშაო გარემოში პირველად გაიცანით, რამდენად და რა მიმართულებით შეგეცვალათ წარმოდგენა საკუთარ კოლეგებზე?
ყველა პოლიტიკოსის მიმართ, რომელსაც ტელევიზორიდან ვიცნობდი, სტერეოტიპული წარმოდგენები მქონდა. რაღაცები გამართლდა, მეტწილად, მაინც პოლიტიკური ცხოველები არიან და ამ ინსტინქტებით მოძრაობენ, თუმცა, ამ კომუნიკაციაში ადამიანი დავინახე ჰალსტუხის და პიჯაკებს მიღმა. კამერები რომ ჩაირთვება და მაშინვე რომ როლში შედიან ხოლმე, ამის მიღმა, სადღაც-სადღაც, ყველგან არა, შევძელი ადამიანის დანახვა.
ამ პერიოდის განმავლობაში ასევე რაშიც დავრწმუნდი, არის ის, რომ პრორუსულობის და პროდასავლურობის იარლიყების უკან, სინამდვილეში, არანაირი შინაარსი არ დგას. უდიდესი უმრავლესობა არანაირი ხედვებისა და ღირებულებების მატარებელი არ არის და უბრალოდ იარლიყი აქვს მიწებებული. სინამდვილეში, თუ დაელაპარაკები და რაღაცებს აუხსნი პრაქტიკულად ყველაფრის გაგებინება შეგიძლია - იმიტომ, რომ ერთმანეთშიც არ ლაპარაკობენ ამ საკითხებზე და ხშირ შემთხვევაში ნაფიქრიც არ აქვთ. საბოლოოდ, მიდიხარ იქამდე, რომ შეიძლება ხელის მოწერაზე უარი იმიტომ კი არ თქვას, რომ რაღაცაში არ გეთანხმება, არამედ, გითხრას ღია ტექსტით, რომ ჩემი ამომრჩეველი ამას ვერ გაიგებს და ამიტომ ვერ მოგიწერ.
მაგალითად, ელენე ხოშტარიას მხარი საჯაროდ იმიტომ დავუჭირე, რომ ვაფასებ ადამიანის გულწრფელობას. ეგ დავინახე მასში, რასაც, ხშირ შემთხვევაში, პოლიტიკოსები მალავენ, იმიტომ, რომ შეიძლება სისუსტედაც აღიქმებოდეს. ელენეში დავინახე, რომ შეიძლება რაღაცაში არ გეთანხმებოდეს, მაგრამ გულწრფელად არ გეთანხმება და შეგიძლია ელაპარაკო, რაღაც იმან აგიხსნას და რაღაც შენ აუხსნა. ამ სპორტში, რასაც პოლიტიკა ჰქვია, გულწრფელობა ძალიან დასაფასებელია. ეგ დავინახე ელენეში და ჯერ მარტო მაგიტომ ვცემ პატივს.
ასევე, ლეიბორისტებში არის ლაშა ჩხარტიშვილი, რომელსაც არ ვიცნობდი მანამდე და რომელიც პრინციპულად ჩემგან განსხვავებულ პოზიციებზეა, მაგრამ ამას არ აკეთებს იმის გამო, რომ ამომრჩეველი ჰყავს ეგეთი ან პოზა აქვს დაჭერილი. გულწრფელად სჯერა რაღაც სიგიჟეების, ოღონდ სჯერა და შეუძლია გეკამათოს სამი საათი. გაჭედილი აქვს, როგორც მე მაქვს გაჭედილი რაღაცებზე.
ინდივიდუალურად, სადღაც-სადღაც ვიღაცები აღმოვაჩინე, მაგრამ ისეთი აღმოჩენა რომ გამეკეთებინა, რომ ფუნდამენტურად აზრი შემცვლოდა ქართულ პოლიტიკაზე ან ქართველ პოლიტიკოსებზე, ეგეთი არ მახსენდება.
გაჭედვა ახსენეთ - კვლევები აჩვენებს, რომ თუ კოალიციური მთავრობა გვექნება, ამ კოალიციის შიგნით გირჩი ყველაზე წონიანი სუბიექტი არ იქნება. რამდენად ხართ პირადად თქვენ და თქვენი პარტია, ისევე, როგორც თქვენი პარტიის ამომრჩეველი მზად იმისათვის, რომ კომპრომისზე წახვიდეთ? და სად გადის ამ მიმართულებით წითელი ხაზები?
ყველა დოკუმენტი, რომელზეც შევჯერდით, არის კომპრომისული. კომპრომისულში იგულისხმება, რომ მარტო გირჩმა კი არ დაიხია უკან, ფაქტობრივად, ყველამ დაიხია უკან. სასამართლოს ხუთივე პუნქტი რომ აიღოთ, ყველა პუნქტი კომრპომისულია.
კომპრომისებისთვის მზად ვართ. ჩვენ გვესმის, რომ ჩვენი ხედვები რადიკალურად აღიქმება, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ ასე არ ვუყურებთ და შესაბამისად, მათი სუფთა სახით გატანა რთული იქნება. მაგრამ 20 %-იც რომ შესრულდეს, იმისი, რაზეც შევითანხმეთ პარტიები, ეს ქვეყანა იქნება აბსოლუტურად სხვანაირი ქვეყანა.
იმათ ნაწილს, ვისაც თქვენი იდეები მოსწონს, მიაჩნია რომ ქვეყნის მართვისთვის საკმარისი არ არის კარგი იდეები - არანაკლებ მნიშვნელოვანია კვალიფიკაცია, გაქვთ ეს კვალიფიკაცია?
კი. უპრობლემოდ. თან მგონია, რომ ყველაზე მეტად გვაქვს. ჩვენ რისი გაკეთებაც გვინდა, უფრო მეტად არის არსებული სისტემების დაშლა, ვიდრე ახალი ინსტიტუტების მშენებლობა და მაგ ნაწილში, მგონია, რომ ჩვენზე მეტად მაგის გამკეთებელი არც არავინ არის. მოსახლეობის ბრაზის მიუხედავად, ამ სისტემების დაშლაზე ვართ წამსვლელები, განსხვავებით სხვა პოლიტიკური პარტიებისგან, რომლებიც მუდამ იმას უყურებენ, რამხელა აქვთ რეიტინგი. დიდი ინფრასტრუქტურების აშენების საკითხში ჩვენ არ ვართ ძლიერები, მაგრამ ეგ პრობლემა არ არის, მაგის ადამიანს იპოვნი, მაგრამ სისტემური გააზრების თვალსაზრისით, არსებულ სახელმწიფო სისტემაში სად რა არის დასანგრევი და მოსაცილებელი, მე არ მგონია, რომ ჩვენ ვინმე გვჯობდეს. გულწრფელად არ მჯერა, რომ საქართველოში არსებობს პოლიტიკური ძალა, რომელსაც ჩვენზე უკეთ აქვს გააზრებული, როგორ უნდა შეიცვალოს სისტემა.
საგარეო პოლიტიკას რომ შევეხოთ, საქართველოს ყველაზე ახლო სტრატეგიული პარტნიორი აშშ-ა. თავისთავად, იქ ადგილობრივი ხელისუფლების სტრატეგიებს, მიზნებს და ხედვებს სერიოზული ეფექტი აქვს ჩვენს რეგიონზე, ისევე როგორც, ჩვენს ქვეყანაზე.
ტრამპი თუ ბაიდენი?
ტრამპი. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, მათ შორის მის საჯარო იმიჯს, შიდა პოლიტიკის ნაწილში ტრამპმა ბევრი რამ სწორად გააკეთა. მათ შორის, მიუხედავად იმისა, რომ პროტექციონიზმის პრინციპული მოწინააღმდეგე ვარ, ჩინეთთან და საერთაშორისო ვაჭრობასთან მიმართებით რასაც აკეთებს, რაციონალი შემიძლია ამის უკან დავინახო.
რასაც საქართველოსთან და ჩვენს რეგიონთან მიმართებით აკეთებს არ მომწონს. პრაქტიკულად მიტოვებულები ვართ. ეგ არ მომწონს, მაგრამ მომწონს რასაც აკეთებს ნატოს წევრებთან, როდესაც აიძულებს ქვეყნებს, რომ დაფინანსება გაზარდონ იმისთვის, რომ არ იყვნენ ამერიკაზე ჩამოკიდებულები. ეს, მათ შორის, გრძელვადიანად სწორი თამაში მგონია, რაც ამ ქვეყნების შიდა პოლიტიკაზეც მოახდენს გავლენას იმიტომ, რომ ევროპული ქვეყნები გაზულუქებულები არიან. დაიკიდეს უსაფრთხოება და რედისტრიბუციაზე არიან გადასულები. საბოლოოდ, მგონია, რომ ევროპაზეც და ნატოზეც პოზიტიური გავლენა ექნება, შესაბამისად, მისი პოლიტიკა გრძელვადიანად ჩვენთვისაც მომგებიანი იქნება.
რაც შეეხება იმას, რომ ამ წუთში ადმინისტრაციას ეს რეგიონი საერთოდ დაკიდებული აქვს, ეგ, ცხადია, არ მომწონს.
ამ წუთში მგონია, რომ ჩვენი საგარეო რისკები გაზრდილია, მათ შორის, იმიტომ, რომ ადმინისტრაცია დიდ ყურადღებას არ გვაქცევს.
ბაიდენის შემთხვევაში, არ მჯერა იმ რაღაცების, რასაც დღევანდელი დემოკრატიული პარტია წარმოადგენს ამერიკაში. ჩემი აზრით, დემოკრატიული პარტია ჩვეულებრივი სოციალისტური პარტიაა ამერიკაში და მაგ იდეების მხარდამჭერი არ ვარ.
საერთაშორისო პოლიტიკის კონტექსტში დემოკრატები უფრო აქტიურები არიან, მათ შორის, ჩვენთან მიმართებით და შეიძლება ჩვენთვის მოკლევადიან პერსპექტივაში უფრო მომგებიანი იყოს ბაიდენის გამარჯვება, მაგრამ მაგაშიც არ ვარ ბოლომდე დარწმუნებული.
მიუხედავად ამისა, მაინც ტრამპი?
მიუხედავად ამისა, მაინც ტრამპი.
თქვენ ხშირად აკრიტიკებთ საქართველოს საპატრიარქოს, ისევე, როგორც საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიას, არა მხოლოდ საქმიანობის, არამედ შინაარსის ნაწილშიც. თქვენი წარმოდგენით, როგორი უნდა იყოს ქრისტიანული ეკლესია და რას ემყარება თქვენი იდეა მის შესახებ?
მე ზოგადად სკეპტიკურად ვარ განწყობილი იმ რელიგიების მიმართ, რომლებიც ინსტიტუციონალიზებულია. ჩემი აზრით, ქრისტიანული ღირებულებებისგან ქრისტიანობის დაშორება ხდება მაშინვე, როგორც კი ის იღებს ინსტიტუტის სახეს.
ქრისტიანობა მგონია ეგეთი რელიგია, რომ რაღაც ინსტიტუტების ჩარჩოებში არ უნდა ექცეოდეს. ბევრი რამ შეიძლება თქვა იმის შესახებ, თუ რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ქრისტიანობაში, მაგრამ, ჩემი აზრით, ქრისტიანობის მთავარი ამბავი არის ის, რაც თვითონ ქრისტემ გააკეთა. ეს არის ის, რომ ფარისევლურ საზოგადოებაში გეყოს ერთი ადგილი, რომ სიმართლე ილაპარაკო და, მათ შორის, იმდენად ღრმად წახვიდე და იმდენად არ შეგეშინდეს, რომ ჯვარს ეცვა. ეგ არის ჩემთვის ქრისტიანობა, რომ, საბოლოო ჯამში, ის გზა გაიარო, რაც ქრისტემ გაიარა. ქრისტიანობაზე თუ გაქვს პრეტენზია, მაგითი უნდა იყო დაკავებული, რომ სიმართლეს ლაპარაკობდე ისეთ საზოგადოებაში, სადაც შეიძლება ამის გამო მოგკლან. ეგ ხომ არ არის მხოლოდ ქრისტეს გზა, არქეტიპული გზა არის.
მაგისი მჯერა და მგონია, რომ მაგის კეთებას სცილდები, როგორც კი ეს ყველაფერი ექცევა ინსტიტუტში და როგორც კი ინსტიტუტის შიგნით ჩნდება იერარქია
ქრისტიანობა მგონია, საბოლოოდ, ეგეთი რელიგია, რომელშიც ბევრი მოციქული უბრალოდ დადის და სიმართლეს ლაპარაკობს. თუ რამე არის ამისი საწინააღმდეგო ჩვენს რეალობაში, ეგ არის საქართველოს საპატრიარქო. თავიდან ბოლომდე პოლიტიკური ინსტიტუტია, რომელიც დაცლილია ქრისტიანული ღირებულებებისგან. ის, რომ ასეთ ფარისევლურ საზოგადოებაში პატრიარქს აქვს ყველაზე მაღალი რეიტინგი, ეგ არის სწორედ ინდიკატორი, რომ თუ ვინმე შეიძლება ცხოვრობდეს არაქრისტიანულად, პატრიარქია, თორემ ამ საზოგადოებაში ჯვარზე უნდა გაგაკრან. როცა ამის საპირისპიროს აკეთებ და ფარისევლური საზოგადოების სიყვარულს იმსახურებ, ეგ ნიშნავს, რომ შენ არ აირჩიე გოლგოთა, შენ აირჩიე გზა, რომელიც ადამიანების სიყვარულს და პატივისცემას მოგიტანდა.
მადლობა, რომ დრო დაგვითმეთ.
მადლობა თქვენ.
ჟურნალისტი: ვასილ მათითაიშვილი
დახურვა